AGAIN 1965 het eerste begin.

In 1965 was de muzikale revolutie volop aan de gang. Overal werden bandjes opgericht die meestal bestonden uit vrienden die zelf hun favoriete muziek wilde naspelen. Er werden instrumenten aangeschaft en er werd begonnen. Zomaar meestal zonder enige muzikale kennis.
Ook dit gebeurde in Genooi. Een groep vrienden luisterde samen op de hoek van de van Postelstraat en Bontwerkerstraat naar muziek. Hangjongeren waren het. Af en toe tegen een bal trappend maar zeer regelmatig luisteren naar de draagbare radio. Thuis werd er meestal naar Duitse schlagers geluisterd en hun ouders vonden dat geblèr van dat langharig tuig maar niets. Ook moesten deze pubers met hun ouders in discussie waarom ook zij hun haren langer wilde laten groeien. De tijd van de coupe  van kapper PEETERS of  de snit van  " UT BIEL " was verstreken. Ze werden mondiger wat geheel in deze tijd pasten.












Ook in deze vriendengroep werd het idee geopperd dat ze ook een bandje wilde beginnen. Twee personen Geert en Martin hadden muzikale achtergrond. Geert speelde thuis op een drumstelletje en Martien had accordeon-les. Ger werd als leadzanger aangesteld, Heini en Martin namen de gitaarpartijen voor hun rekening, Lou de basgitaar en Geert werd uiteraard drummer. Voor Giel was een manager functie beschikbaar gesteld. Als naam werd "THE GAMBLERS " wat later werd verandert in "GAMBLER NV" . De naam kwam van Gamlers wat zwervers betekende. Maar omdat we Engelstalige liedjes speelde werd deze in Gamblers aangepast. Ieder voor zich ging zijn instrument eigen maken en bij Lou thuis in de serre werden de eerste oefensessies uitgevoerd. Een Dynacord en een oude omgebouwde radio fungeerde als versterkers . Wat ik mij wel herinner was dat ik als manager regelmatig het geluids-nivo moest temperen. Iets wat in 2015 nog steeds een probleem is. Welke nummers  er als eerste gerepeteerd werden is moeilijk te zeggen. Of het " Why don't you take it " van The Motions of  " In my house " van de Golden Earrings was in ieder geval waren dit een van de eerste nummers. Ook werden  " Hello Josephine " van de Scorpions en  " Now " van Dave Berry aan de playlist toegevoegd. Er was geen bladmuziek aanwezig dus er moest geluisterd worden naar het nummer en nagespeeld. Dat dit niet altijd lukte was vooral in die tijd niet zo belangrijk. Het repeteren in de serre was niet echt ideaal dus werd een ander lokaal gezocht. Dit werd de zolder van de witte kerk. Boven was een ruimte waar onze spullen konden blijven staan en zonder geluidsoverlast gerepeteerd kon worden.
Omdat er nog niet al te veel nummers waren en om meer bekendheid te verwerven werd meegedaan aan talentenjachten in de buurt. In feestzaal t' Bergske in Belfeld werd een vierde plaats behaald . Bij een opruimactie werd het officiele diploma van deze talentenjacht gevonden. De eerste prijs werd gewonnen door een operazanger van Italiaanse afkomst die als gastarbeider in Noord Limburg was neergestreken.

 In de harmoniezaal werd samen met STATIC een optreden verzorgd waarbij we de betere band waren op deze avond.

Dit werd zo erg gevierd  dat Giel en de latere manager Jan Klaasen over hun terugreis naar Genooi al fietsend dubbel zo lang deden. Het hele concert werd onder het fietsen "zingend" overgedaan  Het begin was gemaakt. Er werd een concert gehouden bij Martien in de huiskamer en later ook bij de familie Noya van Alex onze huidige bassist.


Natuurlijk moest er reclame gemaakt worden voor de band. Omdat Giel zijn vader een fotografiehobby had en een donkere kamer bezat werd gevraagd of we hiervan gebruik mochten maken.  Er werden foto's gemaakt op allerlei locaties maar vooral in de wijk waar we woonden. De eerste was op de trap voor de witte kerk. Dit was nog in de allereerste bezetting compleet met manager.

Na enige tijd verliet Ger de Band zodat ze  met 4 leden verder gingen . De leadzang werd door Lou overgenomen waar gerust van gezegd kan worden dat hij dit altijd meer als verdienstelijk heeft gedaan. Martin was overgestapt naar het keybaord wat de band weer een betere uitstraling en sound bezorgde.
Er werden optredens gedaan in Maasbree en Venray en niet zonder succes. Omdat Ger was gestopt moesten er weer nieuwe foto's gemaakt worden. Ook werd er voor de fans een fankaart gemaakt. Alles werd wat grootser aangepakt.


















Er werd voor het eerst in Duitsland opgetreden. Een van deze concerten was voor Action Sorgenkind in Goch. Toen we echter aan de grens kwamen mochten we deze niet passeren. We hadden geen werkvergunning. We togen naar Gennep om het daar nog eens te proberen. Ook daar was men niet erg bereidwillig maar toen we vertelde dat we voor Action Sorgenkind moesten optreden konden we alsnog verder rijden.Toen we veel te laat in Goch aankwamen waren alle bezoekers naar een andere zaal vertrokken. Daar was ook een optreden van een Nijmeegse band. We besloten daar een kijkje te nemen. Na contact met deze band werd er op hun spullen toch nog een miniconcert gegeven. Omdat Jan de enige was die een rijbewijs had mocht hij het gehuurde busje rijden om ons naar de concerten te brengen. Een rit naar Den Haag waar we in de kelder van het Kurhaus een optreden hadden was voor ons geen enkel probleem. Dit was wat we wilden. Geld verdienen was niet aan de orde. Het plezier in het maken van muziek en alles wat er mee gemoeid was was de hoofdzaak.

BLUE ACE  periode vanaf 1967 tot 1969

Het was een moeilijke beslissing. Wij als band waren het er over eens dat als we mee wilden blijven meetellen in de beat scène van dat moment we een paar zaken moesten gaan veranderen. En zo werd eerst de naam veranderen . GAMBLER NV werd BLUE ACE en deze naam kwam voor op de basdrum te staan. En in korte tijd werd ook een nieuw repetitielokaal gevonden. Qua ruimte gingen we er sterk op achteruit maar het feit dat het lokaal in de kelder van " Ons Huis " was gesitueerd was pure winst. Dit was in Blerick een van de uitgaansgelegenheden bij uitstek, alleen  in uitstraling overtroffen door het beroemde/ beruchte " Tivoli ". Tevens was zaal  " Ons Huis " de thuisbasis van een theaterbureau/boekingskantoor genaamd Stage 66. Zij boekte voor ons de "gigs" en we kregen betaald voor zo'n optreden. We gingen geld verdienen en zouden beroemd gaan worden. Wat het theaterbureau voor percentage opstreek is nooit duidelijk geworden. Afspraak was ook dat we geen huur hoefde te betalen voor de repetitieruimte maar 2 x per jaar in de zaal een optreden verzorgde zonder gage. Ook werd er gekeken naar de uitstraling. De kapper kwam er aan te pas en nieuwe foto's werden er gemaakt.

Ook werd er bij Martin thuis door de bandleden een ernstig gesprek gevoerd over wat we moeten doen met onze geluidsinstallatie. De Selmer zangzuilen, de VOX AC30, ect zouden niet meer voldoen. Er was alleen een klein nadeel aan het kopen van nieuw materiaal. Het zou behoorlijk in de papieren gaan lopen. De hele band ging daarop naar  Den Haag naar " Servaas". Zo'n beetje de meest gerenommeerde  muziekzaak van Nederland. Het was net luilekkerland en we waren het snel eens over een Premier drumstel, marschall zanginstallatie , marshall 100 watt gitaarkast met losse versterker er boven op. ( in paars en wit ). Geld hadden we niet dus het moest op afbetaling. Ook waren we niet meerderjarig en mochten geen koop aangaan. Terug naar huis met lege handen. Tegen servaas hadden we wel gezegd dat ze 't spul apart moesten houden omdat we het thuis wel zouden regelen. Alleen de vader van Heini was zo gek om borg te staan voor de som van Fl....... De bedoeling was om regelmatig op te treden en het verdiende geld aan de aflostermijnen te besteden . In 1 tot 1 1/2 jaar zou het afbetaald zijn. En waarschijnlijk sneller?!

Het effect was enorm. Zalen werden platgespeeld. De nummers werden steeds ruiger en het volume groeide mee. Een weekend speelde we in Groningen , weekend in Wuppertal en de eerste versie van de grote prijs van Nederland werd gehaald. Onze droom om ooit in "Tivoli" te mogen spelen ging in vervulling. Twee keer zelfs. Zwolle, Dedemsvaart. In Beringe in het voorprogramma van "De Shoes". In Pey Echt waren de meiden compleet buiten zichzelf en het gegil was oorverdovend, maar als wij begonnen overstemden we alles. "I can hear the grass grow" en dat was heel goed te horen. Soms moesten we achterom vluchten omdat we anders niet snel in de bus konden komen. Ja in Pey kwamen we vaker en graag!!

Maar aan alles komt een einde. In de zomer van 1969 gaf Martin aan te moeten kiezen tussen twee van zijn grootste liefhebberijen. Het voetbal en de muziek. Het werd het voetbal. Martin stopte en de band was genoodzaakt om hun laatste concert met z'n drieën af te werken. Op de Teenage Fair in de Dusseldorfer Messe waarbij de LORDS en BLIND FAITH als hoofdacts speelde en in een week meer als 300.000 bezoekers kwamen moest het gebeuren. Er werd gespeeld op de geluidsinstallatie van de LORDS wat het volume beduidend deed verhogen. Het optreden was zeer succesvol. Het leek er meer op dat niet BLUE ACE in het voorprogramma van de LORDS speelde maar andersom.




Omdat Heini in dienst moest werd besloten voorlopig niet meer op te treden en de band werd slapende gelaten.